20-11-2009 - 23-11-2009

Vrijdag 20 november 2009

Vanmorgen was ik rond kwart over zeven op het werk. Het zat allemaal weer een beetje tegen, dus ben ik weer met dezelfde chauffeur als woensdag rond gereden. Op het werk heb ik weer even de mailtjes bekeken en toen heb ik nog even aan school gewerkt.

Ik heb nog steeds niks van de heer Ramdhani gehoord over het plan van aanpak dat ik hem woensdag had gemaild. Ik heb hem er naar gevraagd en hij zou er naar kijken, maar ik heb er nu nog niks over gehoord. Ik hoop maandag bericht te hebben.

Verder heb ik vandaag nog wat kleine dingetjes gedaan en tussen de middag kregen we broodjes van mevrouw Bonela. Verder heb ik niet zo veel over de werkdag te vertellen. Ondanks dat ik gisteren vrij was, was ik echt toe aan het weekend.

Na het werk ben ik gelijk naar huis gegaan en heb gegeten. Papa zou met Jan gaan vissen en mama zou met Loes naar Olivia gaan. Ik had niet veel zin om te gaan, want ik was moe. Ik ben dus thuis gebleven en heb gelezen en met Britt gebeld. Daarna belde papa of ik nog zin had om naar Jan te komen. Bijna iedereen van de familie was daar en ik was ook weer over de vermoeidheid heen.

Dus heeft Jan mij opgehaald en zijn we naar hem gegaan. Ze hadden eten bij Naskip gehaald. Dat is een Surinaamse fastfood keten met, hoe kan het ook anders, kip. Het smaakte erg goed. Na het eten zijn we naar de kreek gelopen en hebben we een vuurtje gemaakt. Ook heb ik één glas rum-cola op, want morgen is het weer vroeg dag en ik heb gehoord dat het behoorlijk hobbelig kan zijn. Rond kwart over tien bracht Loes ons naar huis en toen ben ik bijna gelijk gaan slapen.

Zaterdag 21 november 2009

Vanmorgen ging de wekker weer erg vroeg, want we gaan vandaag een dagje naar Brownsberg. Rond tien over zes zou de taxichauffeur ons ophalen om naar het Krasnapolsky te brengen. Dat was de verzamelplaats voor de tour. Om kwart over zes was hij er nog niet, terwijl hij normaal altijd op tijd is. Ik heb hem gebeld en hij was het vergeten. Probeer om kwart over zes nog maar een taxi te vinden. De meeste centrales beginnen pas om zeven uur.

Toen hebben we Gerda gebeld. Zij zou met de taxi naar het hotel gaan en nou zouden ze langs rijden om ons op te pikken. Dat was geregeld en netjes om kwart voor zeven waren wij bij het hotel. Daar moesten we even wachten op de rest voordat we gingen. We waren met een groepje van tien mensen en Tony de gids en Frits de chauffeur. Bij Overbridge moesten we ook nog twee mensen oppikken. Inmiddels was het begonnen met regenen. Hopelijk is het niet te erg, want dan wordt het erg glad op Brownsberg.

Onderweg zijn we gestopt bij het Clarence Seedorf stadion. Daar hebben we wat foto’s gemaakt en zijn we door gereden tot de fabriek van Suralco. Daar zijn we bij een eettentje gestopt en hebben we wat gedronken en een Surinaams kroketje gegeten. Daarna zijn we verder gereden. Onze volgende stop was dus bij Overbridge om daar nog twee mensen op te halen. Het regende nog steeds behoorlijk hard dus dat was flink balen.

Nadat iedereen weer was ingestapt, reden we verder over de Afobakaweg. De gids heeft ons verteld waar die naam vandaan komt. Baka betekent rug. En afo betekent zoiets als overgrootmoeder. De weg golft op en neer dus is zo krom als de rug van overgrootmoeder. We kwamen langs mast 71. Op deze plek lag een weg naar de vroegere houtconcessie van opa Peelen. Deze straat heet nu Peelenpassie. Misschien ga ik er een keer naar toe om te kijken. Volgens papa is er niet veel van over, maar het lijkt me toch leuk om te zien.

Net voorbij Bergendal gingen we van de Afobakaweg af. We reden over de Brownsweg en kwamen langs een dorp. Dit dorp is ontstaan doordat acht verschillende dorpjes uit het binnenland daar samengevoegd zijn. De wijken waar de mensen wonen hebben de namen van die oude dorpjes. In het dorp zijn we ook gestopt om nog wat te drinken en een Surinaamse pannenkoek te eten.

De rit ging al wat moeizamer, want deze weg is niet geasfalteerd. Het was dus hobbelen. Ook was het erg nat daar. Dit terwijl we ook nog de berg op moesten. De rit bergop was al een avontuur op zich. Ik zat bij het raam en zag regelmatig het ravijn dichterbij komen. De bus slipte regelmatig en één keer konden we zelfs niet verder naar boven en gleed de bus een heel stuk. Gelukkig wist de chauffeur precies waar hij mee bezig was. Hij liet de wagen achteruit rollen en nam toen een flinke aanloop. Toch heeft het wel wat. Als er een geasfalteerde weg naar boven had gelopen, was het ook niks geweest.

Onderweg kwamen we een groep kamikami’s tegen. Dit zijn een soort vogels die daar rondliepen. Toen we het eindpunt hadden bereikt waren we nog niet uit de bus of we zagen al apen in bomen. Dit waren Kessiekessie apen (aap 30) Ik vond het toch wel heel apart om die apen zo in het wild te zien er uiteraard heb ik wat foto’s gemaakt en gefilmd. De duidelijkste foto’s heb ik met de filmcamera gemaakt, dus daar zullen jullie nog op moeten wachten.

Nadat iedereen er klaar voor was, zijn we begonnen met de wandeltocht naar de Leoval. Dit is een waterval, maar door de droogte zou er niet veel water zijn. Het was een redelijke wandeltocht en onderweg zagen we nog wat gifkikkers. Ze waren klein, maar zagen er mooi uit. Het was op bepaalde punten erg glad dus we moesten goed oppassen. We hebben even stil gestaan bij een punt waar we echt een heel mooi uitzicht hadden.
Onderweg zagen we ook nog een tunnel die gemaakt was door de mijnwerkers die vroeger op Brownsberg hebben rondgelopen. Brownsberg is ook vernoemd naar één van die mijnwerkers. Hij heette Brown met de achternaam.

Na een behoorlijke afdaling waren we bij de waterval. Ik ben er toen over de stenen naartoe geklommen en heb me opgefrist met het water. Het was behoorlijk fris dus dit was wel lekker. Ondanks de regen was het nog behoorlijk benauwd en klam. Als het niet geregend had, was het nog veel erger geweest.

Daarna zijn we aan de zwaardere terugtocht begonnen. Nu moesten we namelijk weer klimmen en volgens iemand met een meter hadden we ongeveer 126 meter hoogteverschil beklommen tot het uitzichtpunt. Ik moet zeggen dat het mij conditioneel toch erg gemakkelijk afging. We hadden ook de makkelijkere tocht, want verderop had je ook nog de Irene val. Deze tocht is veel zwaarder en volgens onze gids moet je dan al vroeg beginnen met lopen. Wij begonnen pas na twaalf uur. Ook zaten er in onze groep veel mensen met een mindere conditie. Toch zou ik die andere waterval toch ook graag een keer zien. Hij schijnt veel mooier en groter te zijn.

Nadat we bij het beginpunt terug waren hebben we geluncht. Toen zagen we ook weer een groep kamikami’s en een agoetie. Hier noemen ze het ook een konijn. Het is wel een erg groot konijn.
Na dit alles werden we geroepen dat er dichtbij in de bomen apen zaten. Dit was een andere soort namelijk de Wanakoe aap(overige aapfoto’s) Ze zaten erg dichtbij dus we hebben nog een paar mooie foto’s kunnen schieten.

Daarna zijn we met een klein groepje een korte tocht van tien minuten gaan maken naar het, volgens onze gids, mooiste punt op de Brownsberg. Ik moet zeggen dat het ook wel erg indrukwekkend was. Je had uitzicht over een groot stuk land en ook over het stuwmeer. Het was erg mooi. Omdat het tijd was om weer richting de stad te gaan, zijn we daar maar even geweest. Op de terugweg kwamen we nog meer kamikami’s tegen. Aangekomen bij het beginpunt zijn we weer in de bus gestapt en waren er nog wat benauwde momenten tijdens de afdaling. Vanaf de top tot aan de Afobakaweg was achttien kilometer, maar we deden er ruim een uur over.

Aangekomen in de stad hebben we afscheid genomen van de groep en zijn met een taxi naar huis gegaan. Het was een intensief dagje, dus we hadden het wel gehad. Al met al vond ik dit de mooiste trip die ik tot nu toe heb gemaakt. Het was echt de moeite waard en het blijft leuk om al die dieren in het wild te zien.

Zondag 22 november 2009

Ondanks dat ik gisteren zo moe was, werd ik om zeven uur wakker. Ik kon niet meer slapen, dus heb ik nog maar een tijdje gelezen in bed. Om tien uur haalden Gerard en David mij en papa op om naar Gerda te gaan. Mama was met Loes, Jan en Olivia naar de zondagmarkt en zij zouden rechtstreeks komen. Gerda had iedereen gevraagd om te komen ontbijten. Ze had soep, pannenkoeken en broodjes. Het smaakte goed en ook heb ik nog voetbal op televisie gekeken.

Ze hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om met de hele familie naar de dierentuin te gaan. Ondanks dat ik hoorde dat de dierentuin hier klein is, wilde ik er toch graag een keer naar toe. Dat kwam dus mooi uit.
De dierentuin was inderdaad niet groot en er waren voornamelijk dieren die in Suriname voorkomen. Toch was het erg leuk om te zien. Er waren beesten bij die ik nog nooit gezien had. Verder heb ik ook mijn eerste schaafijs op. Dat is hier populair en is bijna hetzelfde als slushpuppy. Het was erg lekker, dus er zullen er wel meer volgen.

Na de dierentuin zijn we naar huis gegaan en heb ik nog wat gelezen. Papa en mama zijn met Loes naar een tante van papa geweest. Toen zij rond vijf uur terug waren, ben ik met mama en Loes naar de Hermitagemall gegaan. Hier was de intocht van de hulpsinterklaas voor Suriname. Zo krijg ik toch nog een beetje van het Sinterklaasfeest mee. Ik was al bang dat hij hier niet zou zijn en ik zou worden overgeslagen. Schijnbaar hadden de pieten ook een lollige bui, want ze hadden zich allemaal in felle kleuren geschminkt. Het zag er wel vrolijk uit. In plaats van een Nederlandse fanfare was er hier een echte sambaband. Ik vind het altijd lekker klinken. Is toch iets anders, een Sinterklaasintocht met 35 graden. Nou maar hopen dat de chocoladeletters niet gesmolten zijn.

Verder hebben we ook wat broodjes voor het avondeten en voor morgen gekocht. ’s Avonds hebben we nog even gezeten en toen ben ik gaan slapen. Morgen moet er weer gewerkt worden.

Maandag 23 november 2009

Vanmorgen had ik geen zin om er uit te komen, maar toch maar gedaan. Anders kom ik in de problemen met de bussen. Rond zeven uur was ik op het werk en heb ik mijn mailtjes en al het nieuws uit Nederland bekeken. Voor de rest heb ik nog een beetje voor school gedaan. Ook heb ik wat spreuken gezocht die we morgen op het ISO bord op kunnen hangen.

Voor de rest kon ik niet veel doen, want ik moet wachten op goedkeuring voor mijn plan van aanpak. Ik heb het nu al een paar keer gevraagd, maar nog geen reactie gehad. Morgen dus maar weer vragen. Dit was in het kort mijn werkdag. Ik kan er niet veel meer van maken.

Om half vier ben ik naar huis gegaan en hebben we gegeten. Daarna heb ik met Britt gebeld en nog wat gelezen en ’s avonds heb ik nog met papa en mama buiten gezeten. Daarna ben ik even naar mijn slaapkamer gegaan, want ik moest nog voor drie dagen typen en dat is bij de airco toch lekkerder. Ook moet ik alle foto’s nog uitzoeken die ik morgen op de site gaan zetten. Morgen nog een dagje werken en dan ben ik woensdag vrij. Het is dan Onafhankelijkheidsdag en ook gaan papa en mama weer naar het koude Nederland.